آیا امار خودکشی کادر درمانی در ایران طی سال‌های اخیر واقعا افزایش یافته یا به مدد ضریب نفوذ شبکه‌های اجتماعی بیشتر به چشم می‌آید؟ آیا میزان خودکشی پزشکان بیشتر از میانگین جامعه است؟ تا چه حد باید نسبت به این رخداد شوم نگران باشیم؟ اصلا دانشجویان پزشکی و رزیدنت‌ها و پزشکان و دندان‌پزشکان و باقی اعضای کادر درمان چرا خودکشی می کنند؟ فشار کاری و پرداختی کم و سیستم لولینگ حاکم بر مراکز آموزشی و درمانی یا ناامیدی نسبت به شرایط اجتماعی و اقتصادی؟

در اپیزودهای ۶۰ و ۶۱ پادکست بیستوری بنا نیست به هیچ کدام از این پرسش‌ها پاسخ دهیم. تحلیل و پی‌جویی برای پاسخ به هر یک از این پرسش‌ها نه در دانش و صلاحیت ما می‌گنجد و نه زمان این پادکست اجازه پرداختن به آن را می‌دهد. 

شما در این دو اپیزود شنونده مجموعه‌ای از خاطرات و تجربه‌های زیسته‌ درباره پدیده خودکشی کادر درمان خواهید بود؛ روایت پزشکان و دندان‌پزشکانی که در مقطعی از زمان و بنا به دلایلی که بازگو خواهند کرد به خودکشی فکر کرده‌اند یا دست به این اقدام زده‌اند

یا دوست و عزیزی را به این دلیل از دست داده‌اند یا مخاطبانی هستند که با برگ‌ریزان پزشکان و دندان‌پزشکان جوان مواجه شده‌اند.

این دو اپیزود تلاشیه برای بازتاب واقعیت بدون سانسور زندگی بخشی از فرزندان این سرزمین که بنا بود ناجی مردم خودشان باشند اما قربانی شرایط بد اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی شدند. امیدوارم گوش شنوایی برای درک شرایط اونها پیدا شود.

تشکر می‌کنیم از همه دوستانی که در این مسیر همراه ما بودند:

خانم ها و آقایان دکتر:

طلیعه محمود هاشمی، یلدا صادقی، بهاره خامنه‌پور

امید مرجمکی، بهزاد لطیفیان، شهاب دانشور

فیروزه گلسرخی، هدیه توتونی و دوستانی که ترجیح دادند بدون نام یا با تغیر صدا روایت خود را از پدیده شوم خودکشی کادر درمان برای ما روایت کنند